Η ποίηση της αφής

Οι σελίδες που ακολουθούν αποτελούν στην ουσία τους μια απόπειρα διαλόγου με το έργο του Ανέστη Ευαγγέλου, ποιητικό ή πεζό, απόπειρα που πιστεύω ότι διατηρήθηκε ενεργή τα τριάντα τουλάχιστον τελευταία χρόνια. Αν και η απόπειρα έχει μέσα της το στοιχείο της αβεβαιότητας, την προτιμώ από την εξέταση ή την αποτίμηση, όρους κατά τεκμήριο πιο “εξουσιαστικούς”. Και τούτο γιατί για μένα το βασικότερο στοιχείο που μπορεί να αποβεί αληθινά καρποφόρο στον κριτικό δεν είναι ο έλεγχος και η μάταιη αποδόμηση ενός έργου, αλλά η προσπάθεια του να το ανασυνθέσει, και έτσι να βρει μια ζωτική οδό επικοινωνίας με το κείμενο που συμπαθεί και κατά προέκταση με τον δημιουργό του. Απόντα ή παρόντα. Χρησιμοποιώ εδώ τετριμμένες ίσως έννοιες, όπως “συμπάθεια”, “διάλογος”, “ζωτικότητα”, “επικοινωνία”, έννοιες που βρίσκονταν πάντοτε στην πρώτη γραμμή των αιτημάτων του Ευαγγέλου και που, επίσης, στο δικό μου κριτικό λεξιλόγιο δεν εκφράζουν κάτι που είναι ακαθόριστο και γενικόλογο, αλλά κάτι απολύτως καίριο και προσωπικό. Αν ο λογοτεχνικός κριτικός δεν συμπαθήσει ή αντιπαθήσει ένα έργο, αν δηλαδή η γραφή του δεν περάσει ως μέσα στα ίδια τα σπλάχνα του και δεν του προκαλέσει καταστάσεις μέθης, απορίας, ιλίγγου, μαγείας, γέλιου ή δυσφορίας, τότε η προσέγγισή του περιορίζεται στη συμβατική διεκπεραίωση. Σε ό,τι με άλλα λόγια αποτελεί τον κανόνα της σημερινής πληθωριστικής σχολιογραφίας ή της αποχυμωμένης με την εργαλειακή-μεθοδολογική υποστήριξη κριτικής.[…](από την εισαγωγή του βιβλίου)