Η πέτρα του ήλιου και άλλα ποιήματα

[…] Υπάρχουν ποιητές του ουσιαστικού, που η τέχνη τους είναι σοφή και στεγνή, και που αγγίζουν απλώς την ακρίβεια της χορδής του νοήματος. Και υπάρχουν ποιητές του επίθετου, δηλαδή καλλιτέχνες που τους ενδιαφέρει να δημιουργήσουν σπινθήρες, δίνοντας, σε μιαν έννοια, προσδιορισμούς που δεν της ανήκουν. Ο Παζ είναι ποιητής του ρήματος. Εδώ, όλα κινούνται, όλα υποτάσσονται στην τάξη μιας αλλαγής ή μιας συμπεριφοράς. Ο κόσμος συστρέφεται και ρέει μέσα σε αντικατοπτρισμούς, και στη ροή του αυτή δανείζεται απειράριθμα ονόματα που περιγράφουν τη στάση του μέσα στο χρόνο, ο οποίος τον κατευθύνει. Όλα βρίσκονται εν βρασμώ, όλα συμφιλιώνονται μεταξύ τους ή πολεμάνε, δίχως κανείς να ξέρει το γιατί. Ο κόσμος εγκαταλείπεται στην αλχημεία, στη μεταμόρφωση και στο παράδοξο του χρόνου: η ύλη δεν έχει βάρος· είναι η ονειρική σύλληψη μιας εξαιρετικά εύπλαστης και ανισόρροπης πραγματικότητας που γίνεται σαγηνευτική ακριβώς στο βαθμό που παραμένει ανεξερεύνητη. Παρότι έλκεται υπερβολικά απ’ την ομορφιά, ο ποιητής αυτός φτιάχνει τελικά έναν κόσμο ιριδίζοντα μεν αλλά και ανησυχητικό: διασχίζει κανείς το κείμενο της “Πέτρας του ήλιου” βαδίζοντας στις μύτες των ποδιών. Ιδού η λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία: διάδρομοι, σκάλες, άδειες αίθουσες, λαβύρινθοι, αρχαία σύμβολα, ακατοίκητες οάσεις, μυθικά ερείπια – που βρίσκεται ο άνθρωπος; Ο άνθρωπος είναι μόνον μια φωνή πάνω απ’ τον γκρεμό. […](Από την εισαγωγή του Ευγένιου Αρανίτση)