Η ομηρική νεοελληνική μου γλώσσα

Η χροιά φιλελευθερίας της ελληνικής γλώσσας, την οποία τα ομηρικά γραμμένα ομολογούν με τη χρήση ανάμικτων στοιχείων όλων των περιοχών του καιρού τους, συνυφασμένη με τη δηλωμένη ομαδική σύμπραξη των κατοίκων της Ελλάδας σε πανελλήνιες εκστρατείας (Τρωική, Αργοναυτική, Θηβαϊκές και άλλες), βεβαιώνει την ενότητα των Ελλήνων, εκτός από εθνική, και “κρατική” ομοσπονδιακής μάλλον μορφής. Ο διαχωρισμός από πόλεις σε πόλεις – κράτη επακολούθησε.Τη βεβαιότητα της προϋπάρχουσας αυτής ενότητας εξανεμίζει η επιβολή / επικράτηση της Αττικής διαλέκτου, αυστηρά περίκλειστης και καλλιεργημένης και αναγνωρισμένης ως “γνώμονας” της ελληνικής. Προς την οποία συγκριτικά σπουδαζόμενη και διδασκόμενη η ομηρική, καταλήγει συχνά κατηγορούμενη ως “ιδιότυπη”, “φτιαχτή”, “ασύμφωνη”, “μειονεκτική”, “αχρησιμοποίητη” γλώσσα. […]Αγγελική Ν. Πανωφοροπούλου