Η μηχανή Μπέκετ

“Στην παρούσα ευφυή και πρωτότυπη μελέτη, ο Θωμάς Τσακαλάκης προσκαλεί τον αναγνώστη σε μία αναδίφηση των μπεκετικών κειμένων υπό το φως σύγχρονων φιλοσοφικών παραδειγμάτων και μειζόνων κοινωνικών προβληματισμών. Στα πλαίσια της έρευνάς του, ο συγγραφέας διασαφηνίζει όχι απλώς τον πολυσχιδή ρόλο τού χιούμορ στο παράδοξο έργο τού Beckett, αλλά και τις απόψεις εκείνων των στοχαστών οι οποίοι τίθενται αντιμέτωποι στη μεταφυσική επιτήδευση και τη βία–γραφειοκρατικής ή άλλης υφής–που αυτή συνεπιφέρει. Αντί τής εν λόγω βίας, ο συγγραφέας επιχειρηματολογεί υπέρ μίας καινούργιας αντίληψης περί δικαιοσύνης χάρις στην αναζωογονητική επίδραση του “μισανθρωπικού” χιούμορ τού Beckett. Το βιβλίο τού Τσακαλάκη συνιστά μία σπουδαία συμβολή στον χώρο των μπεκετικών σπουδών”.Angela Moorjani (Ομότιμη Καθηγήτρια στο University of Maryland, Baltimore)”Ο Δρ Θωμάς Τσακαλάκης είναι άξιος συγχαρητηρίων για το γεγονός ότι ανακάλυψε μία καινοφανή και ενδιαφέρουσα γωνία διείσδυσης στο έργο του Samuel Beckett. Τα επιχειρήματα που αναπτύσσει ο Τσακαλάκης είναι ιδιαιτέρως πειστικά”. (Simon Critchley, φιλόσοφος, καθηγητής στο The New School, New York)”Η εξαίρετη μελέτη του Τσακαλάκη αποτελεί θεμελιακό έργο αναφοράς για τις μπεκετικές σπουδές. Με τη δημιουργία της humotopia, ο συγγραφέας αφενός προσπελάζει τις τραγικωμωδίες του Μπέκετ παρωδώντας με οξύνοια τις τρέχουσες σοβαροφανείς και αυθαίρετες ερμηνείες τους, και αφετέρου αναδεικνύει το εντροπικό μπεκετικό χιούμορ ως μοχλό ανατροπής της σύγχρονης κοινωνίας του θεάματος και του παραδεδομένου καθεστώτος αλήθειας για την “επιτυχή” επικοινωνία. Για τον Τσακαλάκη, η μηχανή Μπέκετ συνιστά το έναυσμα για να ενεργοποιήσει τη δική του συγγραφική-λογοτεχνική μηχανή και να οργανώσει ένα κειμενικό πεδίο που βρίθει λογοτεχνικών παραπομπών, θεωρητικών επιχειρημάτων, πολιτισμικών αναφορών και επικοινωνιακών παραδόξων, δια των οποίων θέτει υπό κρίση, με παιγνιώδη τρόπο, τα κυρίαρχα φιλοσοφικά παραδείγματα. Κυρίως, όμως ο συγγραφέας μας δωρίζει την “απόλαυση της γραφής”, κάνοντάς μας να γελάσουμε με την ύπαρξή μας ως ακατανόμαστη φάρσα ή, όπως την ονομάζει, ως ιλαροτραγική humantopia”.(Μυρτώ Ρήγου, καθηγήτρια στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών)