Η μεταρρύθμιση του ελληνικού πανεπιστημίου

Μια εικοσιπενταετία μετά τη θεσμική τομή που επέφερε ο νόμος-πλαίσιο στη λειτουργία των πανεπιστημίων, αδήριτη εμφανίζεται η αναγκαιότητα μιας νέας μεταρρύθμισης, που αφ’ ενός θα αξιοποιήσει την αποτίμηση της εφαρμογής του νόμου-πλαισίου και αφ’ ετέρου θα επιχειρήσει να προσαρμόσει το νομοθετικό πλαίσιο με γνώμονα τα νέα δεδομένα στον ελληνικό αλλά και τον ευρωπαϊκό χώρο.Ο εκσυγχρονισμός της ανώτατης εκπαίδευσης προϋποθέτει την ανάπτυξη της ακαδημαϊκής υπευθυνότητας και την επένδυση της με ένα νέο “κοινωνικό συμβόλαιο” πανεπιστημίου-πολιτείας, την αποκατάσταση μιας σειράς παραμελημένων πνευματικών και ακαδημαϊκών αξιών, την αναδιάρθρωση του μοντέλου διοίκησης και της θεσμικής αρχιτεκτονικής των πανεπιστημίων, την καλλιέργεια μιας νέας πανεπιστημιακής κουλτούρας. Ο επαναπροσδιορισμός της φυσιογνωμίας, των στόχων και των λειτουργιών του ελληνικού πανεπιστημίου αποτελεί εν τέλει το πραγματικό διακύβευμα ενός μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος.