Η Μαρίνα

Στο λιμανάκι στη μαρίναάσπρες αυλές, ζουμπούλια, κρίνα,βαρκούλες, φώτα στην προβλήτακαι το φεγγάρι βγαίνει, κοίτα!Σπίτια μικρά προσφυγικάπου στέγασαν τον πόνο,έγιναν στέκια κοσμικάμέσα σε λίγο χρόνο.Εμπνέει η νύχτα για να παςστο παραμύθι που αγαπάςκι αρχίζεις μόνος να μιλάς,κάτι ακούς, όλο γελάς.Τα χρόνια σου τα παιδικάοι αναμνήσεις φέρνουνκαι μοιάζουν όλα μαγικάσαν όνειρα που βγαίνουν.Αφήνεις τώρα τα στερνά,είσαι παιδί που τριγυρνάμες στο δρομάκι το στενό,που μια φορά και ένα καιρό…