Η κρίση του κοινοβουλευτισμού στον μεσοπόλεμο και το τέλος της Β’ ελληνικής δημοκρατίας το 1935

Επιτρέπεται σε περιόδους κρίσεων να παρεκκλίνουμε από το συνταγματικό κείμενο χάριν του δημοσίου συμφέροντος; Αποτελεί η σωτηρία της πατρίδας μια υπερσυνταγματική αρχή που υπερισχύει της “τυπικής” συνταγματικής νομιμότητας κατά το “salus populi suprema lex esto”; Μήπως στην ελληνική πολιτική και συνταγματική ιστορία υπερτονίζουμε τον ρόλο των ξένων δυνάμεων και την οικονομική διάσταση εις βάρος του ρόλου των προσωπικοτήτων; Στα ερωτήματα αυτά τοποθετείται ο συγγραφέας μέσα από την ανάλυση των συνταγματικών γεγονότων του 1935, από το βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου έως την παλινόρθωση της βασιλείας την 3η Νοεμβρίου 1935. Η μελέτη επιχειρεί να αναδείξει άγνωστα γεγονότα ή νέες διαστάσει γνωστών γεγονότων της περιόδου, όπως και να εντάξει τα συνταγματικά γεγονότα του 1935 στο γενικότερο κλίμα της κρίσης του κοινοβουλευτισμού στον μεσοπόλεμο.