Η γραφή του ανέφικτου

Η Σοφία Βούλγαρη, Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, εκκινεί από τη διαπίστωση ότι η κριτική δεν έχει αντιμετωπίσει με τη δέουσα αποφασιστικότητα την απόλυτη κρισιμότητα της γραφής του Γιώργου Χειμωνά, όπου παραμένουν ρευστά τα όρια μεταξύ ζωής και γραφής. Στην περίπτωση του Χειμωνά, δεν αντανακλάται μόνο η ζωή στο έργο, αλλά το έργο εισχωρεί και εκτοπίζει σχεδόν την “πραγματική” ζωή: “Ο τρόπος γραφής μου ενσωματώνεται στον γενικό τρόπο της ζωής μου σε τέτοιο βαθμό, ώστε να πλεονάζει και να γίνεται τρόπος ζωής” (Χειμωνάς 1995).Επειδή ο ρόλος του λογοτέχνη υπήρξε για τον Χειμωνά “ρόλος ζωής” αλλά και επειδή του έλαχε να ζήσει σε μια μεταιχμιακή και κρίσιμη εποχή, με υψηλά διακυβεύματα και αμφίβολες απαντήσεις, εποχή σημαδεμένη από το τέλος και τον θάνατο, που διαποτίζουν τη γραφή του, δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι τα κείμενα του Χειμωνά χαρτογραφούν τον χώρο της λογοτεχνίας, δραματοποιούν την ίδια τη διαδικασία της γραφής, τη μοίρα του (σύγχρονου) συγγραφέα, άρρηκτα δεμένη με τη μοίρα του Ανθρώπου μετά τον θάνατο του θεού.