Η γη του ήλιου

Ο Γκίσινγκ, αναζητεί με πάθος τη “Γη του Ήλιου”, εκεί όπου πιστεύει πως θα θεραπεύσει την σοβαρά κλονισμένη υγεία του, “… Είμαι μεσήλικας ανάπηρος και προσπάθησα να ζήσω σαν νέος και υγιής: Ηττήθηκα”, θα πει με στωικότητα, για να πραγματοποιήσει έπειτα το μεγάλο του ταξίδι με στόχο και προορισμό την Μεγάλη Ελλάδα και την Ελλάδα.Εκεί θα γοητευθεί από το άπλετο φως, την παλέτα των χρωμάτων της φύσης, τον ουρανό, αλλά και τους ανθρώπους: “Από τη γυναίκα του φύλακα αγόρασα ένα μπουκάλι κρασί της Καλαβρίας και γευμάτισα στον cella του Ποσειδώνα. Και οι δύο πλευρές προσφέρουν πανέμορφα τοπία. Δυτικά, διακρίνεις μακριά μια λωρίδα μπλε θάλασσας. Ανατολικά, μια κομψή κοιλάδα ανηφορίζει στα Απέννινα. Και τα δυο αυτά τοπία μπορείς να τα θαυμάσεις μέσα από κορνίζα που αποτελείται από δωρικούς στύλους. Θα μπορούσα ακόμη και να δακρύσω με όλα όσα αντίκριζα. Τα φτωχά χωράφια τριγύρω έχουν μάντρες κατασκευασμένες με τις πέτρες που κάποτε αποτελούσαν μέρος της ένδοξης ελληνικής πόλης. Μοιάζουν να αντηχούν ελληνικούς λόγους. Τώρα όμως είναι όλα τόσο σιωπηλά!”Ο Γκίσινγκ στη συνέχεια θα διασχίσει το Ιόνιο. Η επαφή με το ελλαδικό τοπίο και την ιστορία που κρύβεται μέσα του θα τον θαμπώσουν τόσο ώστε να γράψει χαρακτηριστικά “…αυτά τα σκηνικά πρέπει να είναι η απόγνωση των ζωγράφων”. Η Σικελία θα είναι ο επόμενος επιθυμητός προορισμός, το τελικό όνειρο. “Το επόμενο ταξίδι μου θα είναι στη Σικελία. Εκεί έχεις μαζί και Ελλάδα και Ρώμη. Με τα έργα του Ηροδότου και του Θεόκριτου ανά χείρας, θα εξασφαλίσω στη Σικελία την μεγαλύτερη ευτυχία που μπορεί να έχει κανείς επί της γης”. Το ταξίδι όμως αυτό δεν θα κατορθώσει να το πραγματοποιήσει ποτέ.Μέσα από τις επιστολές του παρόντος τόμου, τις τόσο συναισθηματικά φορτισμένες, αναδεικνύονται με αρωγό -πάντα- το πηγαίο συγγραφικό του ταλέντο, οι πλούσιες σε ιστορικό βάρος και φυσικό κάλλος περιοχές της Μεγάλης Ελλάδας και της Ελλάδας, ή αλλιώς της Γης του Ήλιου, κατά την προσφιλή έκφραση του Γκίσινγκ.Ο αναγνώστης διαβάζοντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου θα παρασυρθεί με την φαντασία του σ’ ένα ταξίδι μνήμης, που αν και πραγματοποιήθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα, για όσους έτυχε να το κάνουν και στις μέρες μας, εξακολουθεί να προσφέρει τις ίδιες συγκινήσεις.