Η φύση της θέσης στην ελληνική σύλληψη του κόσμου

Τι είναι, γιατί υφίσταται (για ποιον, πώς λειτουργεί) και σε τι εξυπηρετεί η “θέσις” κάθε ανθρωπίνου όντος, ως μια έσχατη αναγωγή των ανά χρόνο και τόπο αποφάνσεων του υποκειμένου κάθε δράσης; Από τι επηρεάζεται, πώς προκαλείται, επί ποίου υλικού λαμβάνει χώρα, τι επηρεάζει, πώς ανατροφοδοτεί το ίδιο το ον ως βιοφυσική ύπαρξη, αλλά και τον πολιτικό άνθρωπο, αφενός ως θεσμό, αφετέρου ως πρόταγμα; Άραγε η θέσις είναι δοσμένη από κάποιον θεό, από την φύση, από την ιστορία ή είναι δημιούργημα και -αν ναι, τότε- ποιος τη δημιούργησε, πότε και μέχρι πότε θα υφίσταται; Η φύση του θέτειν είναι περισσότερο “θέσει” και λιγότερο “φύσει”. Αυτό το “θέσει” εκδηλώνεται με τρόπο προσωδιακό και υπακούει στη μαγματική δόμηση του Είναι, εμπεριέχοντας στοιχεία της συνειδησιακής φύσης του κόσμου του Ταυτόν (Wτ), αλλά και της συνολοταυτιστικής οργάνωσης του εφικτού φυσικού κόσμου (W1), σύμφωνα με το μοντέλο ΕHNS. Ως εκ τούτου εκδηλώνεται προβολικά στον W1, χρησιμοποιώντας ως κέντρο προβολής τον “τύπο” της δόξης (έδοξεν). Το συνειδησιακό θέτειν καθίσταται γνώριμο μέσω αφαιρετικών διαδικασιών, στο πλαίσιο της αυθεντικής δημιουργίας ή μέσω της αξιοποίησης των οντολογικών και τελεολογικών ισοδυνάμων, εντός του φιλοσοφικού θεωρείν και πράττειν.