Η φωλιά του πόθου

Ποτέ δεν κατάφερα να την κοιτάξω αδιάφορα. Από την ημέρα που τη φίλησα, ο πόθος κατάπιε τα πάντα· τις διαφορές μας, τη θρησκεία που μας χώριζε -εκείνη μουσουλμάνα, εγώ ινδουιστής-, τις οικογένειες που εναντιώνονταν στην ένωσή μας. Την παντρεύτηκα τον Ιούλιο του 1982. Ήμαστε αδέκαροι, αλλά τρελά ερωτευμένοι και γεμάτοι όνειρα. Μια αναπάντεχη κληρονομιά μας χάρισε “τη φωλιά του πόθου” στους πρόποδες των Ιμαλαΐων. Αυτό το κτίσμα υποτίθεται ότι θα επισφράγιζε τη σχέση μας, οι οιωνοί, όμως, ήταν πια κακοί… Πρώτη φορά στη συμβίωσή μας ξυπνούσα δίχως πόθο, αδιάφορος για το σώμα της Φιζ που κοιμόταν δίπλα μου. Ανακάθισα με την πλάτη στον τοίχο, άνοιξα το δερματόδετο ημερολόγιο, ένα από τα αναρίθμητα που βρήκα τυχαία σε κάποιο σεντούκι, και βάλθηκα να διαβάζω σαν μανιακός. Μέσα από τις σελίδες του, άρχισε να ξετυλίγεται η ιστορία της Κάθριν, μιας νεαρής κοπέλας που γεννήθηκε στην Αμερική στις αρχές του 20ού αιώνα. Χάθηκα στα λόγια, στις σκέψεις και στις ιστορίες της. Έπαψα να ζω. Την έβλεπα να περιπλανιέται στο Λονδίνο και στο Παρίσι, για να καταλήξει σε τούτη τη φωλιά και να κάνει έρωτα με τον Γκατζ, τον αγαπημένο της. Όταν τελείωσα τα ημερολόγια, ήμουν τρία χρόνια μεγαλύτερος. Η Φιζ με είχε εγκαταλείψει κι ο κόσμος γύρω μου είχε αλλάξει. Βρισκόμαστε στο 1999 και, κατά πάσα πιθανότητα, η Ινδία, η χώρα μου, θα έβρισκε το δρόμο της προτού βρω εγώ το δικό μου. Ή μήπως όχι;