Η Ελλάδα και το ευρωπαϊκό μέλλον της Τουρκίας

Στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις εναλλάσονταν στο παρελθόν φάσεις αισιοδοξίας και αμοιβαίας δυσπιστίας. Το 1999, όμως με τη γρήγορη διαδοχή δραματικών γεγονότων -υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο, σεισμοί εκατέρωθεν του Αιγαίου, συμφωνία του Ελσίνκι- φαίνεται ότι τέθηκε ένα σταθερότερο θεμέλιο για την προσέγγιση των δύο χωρών.Αποτέλεσμα των με κανονική περιοδικότητα εκδηλούμενων κρίσεων σε επίπεδο “υψηλής πολιτικής” από την εποχή του Κυπριακού ήταν η αβεβαιότητα για το μέλλον, ένας αγώνας δρόμου σε εξοπλισμούς που απορροφούσαν πολύτιμους πόρους (που όμως είχε και άλλες αιτίες) και το ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο των αμοιβαίων ανταλλαγών. Το κόστος από την παραγνώριση της λογικής της αλληλεξάρτησης αποδείχθηκε υψηλό και για τις δύο πλευρές.Με τον κωδικό “Ελσίνκι” (1999) χαρακτηρίζουμε την τελευταία προσπάθεια εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που πέρασε στο μεταξύ με επιτυχία μερικές δοκιμασίες, με τελευταία τον Δεκέμβριο 2000, όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση συζητήθηκε ο “οδικός χάρτης” της γείτονος με κατεύθυνση την Ευρώπη. Η προσπάθεια είναι πολλαπλά συνυφασμένη με την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.Τα κείμενα του τόμου αυτού αναλύουν τον ρόλο των εσωτερικών παραγόντων στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των δύο χωρών:- Τη διαπραγματευτική λογική που υιοθέτησαν Τουρκία και Ελλάδα “διαπραγματευόμενες την ειρήνη” στο Ελσίνκι- Την τουρκική οικονομία καια το διμερές εμπόριο- Την μάλλον ασταθή στάση της Ευρώπης έναντι της Τουρκίας και γιατί ο ευρωπαϊκός δρόμος της Τουρκίας βαρύνεται με αβεβαιότητες- Το πρόβλημα των Τούρκων εργαζομένων στην Ευρώπη που προσφέρει μια εμπειρική βάση για να εκτιμηθούν οι προοπτικές και τα προβλήματα ένταξης ολόκληρης της τουρκικής κοινωνίας στην Ευρώπη.