Η διαφθορά της εξουσίας

[…] Η διαφθορά δεν αποτελεί περιστασιακό φαινόμενο, δεν αφορά μερικά άτομα διαβρωμένα, δεν πρόκειται για τυχαίες και απροσδόκητες ρωγμές που θα κλείσουν, για μια ιάσιμη λοίμωξη. Είναι διαχρονικό φαινόμενο, συμφυές με την άσκηση της εξουσίας, το κυριότερο χαρακτηριστικό της. Ταυτίζεται με την πολική και τους πολιτικούς, είναι η ψυχή και το οξυγόνο του συστήματος. Στη Δύση, οι αποκαλούμενες δημοκρατίες είναι στην πραγματικότητα στυγνές και ανήθικες ολιγαρχίες. Μύθος η συνταγματική “λαϊκή κυριαρχία”. Τους θεσμούς, τους μηχανισμούς για την κρατική λειτουργία, καθορίζει το σύστημα. Εκείνο επιλέγει τη μορφή της πολιτικής εξουσίας και το ιερατείο της, όχι οι ψηφοφόροι. Οι πολίτες εμφανίζονται στις κάλπες μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και έχουν την ψευδαίσθηση ότι εκλέγουν “αντιπροσώπους του λαού” και κυβερνήσεις της αρεσκείας τους. Ενώ απλώς νομιμοποιούν με την ψήφο τους την απάτη. […](από την εισαγωγή του συγγραφέα)