Η αυτοκρατορική μνήμη του αίματος

Κι αυτές τις σημειώσεις που αρχίζω τώρα, εδώ (αυτό το κείμενο, το γραπτό, το βιβλίο τελοσπάντων) – πάνω από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά απ’ το καλοκαίρι εκείνο του 1974, τώρα που έχω πια περάσει τα τριάντα κι η ζωή μου είναι διαλυμένη ξανά, σχεδόν ερείπιο, κομμένη και πάλι στα δυο, και πρέπει απ’ την αρχή ν’ αγωνιστώ, μήπως και την ξανακολλήσω – ένα είδος “άφεσης αμαρτιών” ζητάω με το κείμενό μου αυτό… Ελπίζω, κατά βάθος, ότι γράφοντας την τρομερή μου ιστορία κι εξομολογούμενος δημόσια το σκοτεινό, χυδαίο μου σχέδιο και την κατοπινή μου ατυχία και τιμωρία, ίσως ξεκαθαρίσει μέσα μου κάτι και βρω (ψάχνοντας τώρα όπως θα διασχίζω ανάποδα τον χρόνο, προς το παρελθόν) – το δρόμο που θ’ ακολουθήσω από δω και μπρος στο μέλλον! Άλλοτε πάλι, σκέφτομαι ότι εγώ δεν φτιάχνομαι, είμαι αδιόρθωτος και τελειωτικά χαλασμένος κι υποψιάζομαι άλλα κίνητρα, ευτελή και ποταπά και άθλια εντελώς, που με κινούν να γράψω αυτή την ιστορία. Ως εδώ όμως! Πολλά είπα, ασαφή και νεφελώδη, και τον αναγνώστη (είμαι σχεδόν σίγουρος) τον έχω μπερδέψει και την υπομονή του κοντεύω πια να την εξαντλήσω. Στο κάτω κάτω, φτάνουν όλ’ αυτά ως πρόλογος και πήρα αρκετό κουράγιο για ν’ αρχίσω. Ας τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν…