Η Αρχοντίτσα και ο λύκος

Τα παιδιά δεν εκστασιάζονται με τα παραμύθια, τα θεωρούν αυτονόητα· όπως θεωρούν αυτονόητο ότι τα αγαπούμε. Γι’ αυτό και η παρουσία μας μόνο κοντά τους είναι γι’ αυτά παραμύθι. Πώς να σταθούμε όμως κοντά τους, που δεν ξέρομε τη γλώσσα τους; Γι’ αυτό φτιάχνομε παραμύθια κι έτσι συνεννοούμαστε μαζί τους.Τα παιδιά μας έχουν μια πίστη ατράνταχτη σ’ έναν κόσμο, που δεν τον γνώρισαν, γιατί εμείς οι μεγάλοι τον καταστρέψαμε, τον εξορίσαμε από τα μάτια τους. Αυτόν τον κόσμο δοκιμάζομε τώρα με ντροπή και ένοχη συνείδηση να ξαναστήσομε πάλι μπροστά στα παιδιά, για να τα ιδούμε να χαμογελούνε λίγο ευτυχισμένα, για να τα παρηγορήσομε. Και κοντά σ’ αυτά παρηγοριούμαστε κι εμείς, γιατί κι εμείς μέσα μας παιδιά είμαστε.