Η απουσία του έρωτα

Δώδεκα αναγνωρισμένοι συγγραφείς, νεότεροι και παλαιότεροι, ακονίζουν τη γραφίδα τους για να περιγράψουν το τοπίο των σχέσεων στην εποχή μας. Συγκλίνουν μάλιστα, θα ‘λεγε κάποιος, σε μια ομόθυμη υπογράμμιση της ανάπαυλας, της προσωρινής ευχαρίστησης και όχι της διάρκειας του έρωτα. Τι συμβαίνει, άραγε, και όλο μεγαλώνει γύρω μας ο αριθμός των μοναχικών γυναικών, όπως και των αντρών; Φαινόμενο που δεν περιορίζεται μόνο σε ορισμένες ηλικίες, αν και οι περισσότερες περιπτώσεις αφορούν τη μέση ηλικία. Τα πράγματα όμως δεν είναι καλύτερα στις νεότερες γενιές, όταν παρατηρείται τα δύο φύλα να έχουν τόσο πολύ εξοικειωθεί, ώστε να απουσιάζει από τις σχέσεις τους το φλερτ, τα χτυποκάρδια, το κυνήγι. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που τα κορίτσια αναλαμβάνουν το ρόλο του κυνηγού. Η συγκίνηση, το μυστήριο δεν τονώνουν πια το παιχνίδι στις σχέσεις, ενώ οι επιφυλάξεις, ή ακόμα και ο φόβος της απόρριψης, κρατούν τα δύο φύλα σε απόσταση και σε θέση άμυνας. Κοινός παρονομαστής είναι η μοναξιά, η διγλωσσία μερικές φορές, ο απομονωτισμός, το ανικανοποίητο, οι μεγάλες προσδοκίες, ο ναρκισσισμός, η υπολανθάνουσα οργή, η προδοσία, η απάτη, η ψευδαίσθηση του έρωτα, που πότε γίνεται ηλεκτρονικός και πότε παίρνει τη μορφή μπάλας, ο κατά φαντασίαν ερωτευμένος, η αδυναμία να επικοινωνήσει κάποιος με όρους καθημερινούς, γήινους, πραγματικούς, η εσαεί αναμονή του ιδανικού συντρόφου.