Η αναρχική ενόρμηση

Με όλες τις συνδηλώσεις της ονομασίας της, η “αναρχική ενόρμηση” αποτελεί μία από τις πιο καινοτόμες συμβολές στην ψυχανάλυση σήμερα. Είναι μια ιδιαίτερη ενόρμηση θανάτου χωρίς θανατερά πεπρωμένα, οι επενέργειές της δημιουργούν μια διέξοδο ζωής σε μια ακραία θανατηφόρα κατάσταση. Αποτελεί δύναμη αποσύνδεσης που αγωνίζεται ενάντια στις ενωτικές, συγκολλητικές βλέψεις ενός δεσποτικού Έρωτα. Αναδεικνύοντας το παράδοξο της επιβίωσης που αψηφά τον θάνατο, η Ναταλί Ζαλτζμάν προσφέρει ένα πλαίσιο συνάντησης του ψυχαναλυτή με τους λεγόμενους “δύσκολους” ασθενείς, τους “ακατάλληλους” για θεραπευτική εργασία – κοντολογίς τους “ασυμβίβαστους”. Αυτούς που ξορκίζουν τον θάνατο με κίνδυνο της ζωής τους, αυτούς που βρέθηκαν σε πρώιμη εγγύτητα με καταστάσεις βίας και θανατερής καταστροφικότητας ή βίωσαν τον ολοκληρωτισμό ενός κυρίαρχου άλλου. Απροσάρμοστοι, περιθωριακοί, νομάδες, ψυχοπαθητικοί, εκτιθέμενοι διαρκώς σε κίνδυνο, ανορεκτικοί, βουλιμικοί, εξαρτημένοι από ουσίες, συμπεριφορές και θανατερές σχέσεις, είναι αυτοί που κρύβουν τον πόνο τους πίσω από ένα πολύμορφο, αυτοκαταστροφικό προστατευτικό περίβλημα. Είναι αυτοί που στην ανήσυχη, άναρχη γεωγραφία τους υλοποιούν κάτι από το “ιδιαίτερο πεπρωμένο της οριακής εμπειρίας” για τον άνθρωπο.Στο ακατάλυτο του ανθρώπου αποκρίνεται η αναρχική ενόρμηση ως πηγή αντίστασης σε κάθε περιβάλλον θανάτου: είτε αυτό είναι προϊόν μιας σχέσης χωρίς δυνατότητα διαφυγής, είτε οφείλεται σε ένα ακραίο φυσικό περιβάλλον, είτε δημιουργείται από ένα πολιτικό κοινωνικό σύστημα σε συνθήκες καταστροφικού ολοκληρωτισμού, με ακραίο παράδειγμα το στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου η επιβίωση γίνεται πράξη αποκατάστασης της ανθρώπινης συνθήκης.