Η άγρια τρυφερότητα της εφηβείας

– Τούτες τις μαρτυρίες, που έζησες φιλαράκο, δε μπορείς πια να τις κρατήσεις για σένα. Δεν έχεις το δικαίωμα.Γέμισε η καρδιά μου απ’ την ευθύνη… Γέμισε η σκέψη μου απ’ το χρέος. Το Παιδί της Κατοχής είχε πάρει το δρόμο του. Τώρα ήταν η σειρά του Παιδιού του εφιαλτικού εμφυλίου. Κι ας μη το χωρούσαν οι λέξεις. Κι ας θυμόνταν ακατάπαυστα τα λόγια του Πρίγκιπα Μίσκιν από τον “Ηλίθιο” του δαιμονισμένου – Αγίου Ντοστογιέφσκι:”Η γλώσσα μου δε μπορεί ν’ ανταποκριθεί και να εκφράσει τις σκέψεις μου. Αυτό με μαραίνει”.Η σκέψη μας μένει πάντα προδομένη, όσο κι αν αγωνιζόμαστε να τη σώσουμε με λόγια. Και δε θα βρεθούν στον αιώνα τον άπαντα λόγια που να κλείσουν εκείνο τον αδελφοκτόνο πόλεμο. Εκείνο το μίσος… Εκείνη την παραφορά… Εκείνη την προδομένη εφηβεία…