Γυάλινα σύνορα

Για να βρουν κάποιον να τους αναγνωρίσει, έπρεπε να ταξιδέψουν, να διασχίσουν τη χώρα, να φτάσουν σ’ ένα χωριό στην άλλη άκρη του κόσμου, να σταματήσουν μπροστά σ’ ένα σπίτι. Καθώς πλησίαζαν, μάτια περίεργα τους παρακολουθούσαν πίσω απ’ τα παράθυρα. Και τη στιγμή που χτυπούσαν την πόρτα μορφές σηκώνονταν ταραγμένες. Τους άνοιγαν, μα εκείνοι έμεναν στο κατώφλι διστακτικοί, μην τολμώντας να μπουν· κι οι άλλοι σώπαιναν, μην τολμώντας να τους καλέσουν μέσα. Κάποτε, έπαιρναν κουράγιο να περάσουν. Ζύγωναν κι οι άλλοι, μια κοίταζαν τον ξένο, μια τη φωτογραφία τραβηγμένη πριν απ’ τον πόλεμο, γεμάτη λουλούδια. Έκαναν τη σύγκριση. Και, καθώς ο άγνωστος πλησίαζε στο πορτραίτο του, ήταν σαν να μπερδεύεται σιγά-σιγά μ’ αυτό. Σαν να στέκεται μπροστά σε καθρέφτη. Δεν υπήρχε πια αμφιβολία, ήταν αυτός που περίμεναν.