Γράμματα στη μητέρα μου

Μπορεί άραγε η έκδοση κειμένων όπως αυτά ν’ αποτελέσει “εισβολή” στον ιδιωτικό μας χώρο, μητέρα; Να παρερμηνευθούν και να πληγούν σκέψεις, ιδέες, στόχοι, πεποιθήσεις, καταθέσεις και ν’ αναιρεθεί μια ζωή; Δεν έχω καταλήξει. Θα ‘θελα να είχα την άποψή σου, να είχα έστω ένα σημάδι, μια επίσκεψη στα όνειρα μου, όπως αρκετά συχνά συμβαίνει. Βοήθησε με ν’ αποφασίσω. “Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή, ρώτα όποιο δέντρο θέλεις. Μ’ ακούς; Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου. Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ’ακούς; Να ‘ρθεις!» Έτσι σε φωνάζει κι η δική μου καρδιά. Όπως στο τρυφερό ποίημα του Βρεττάκου, όπου μαζεύω σαν εκείνον με το λαβωμένο χέρι μου κι εγώ τα πεσμένα στάχυα κι «ό,τι έμεινε απ’ τον ήλιο για να σου το στείλω να ντυθείς” και να ‘ρθεις. Πάρε μιαν ηλιαχτίδα της δύσης ή της ανατολής, βούτηξε την στην ποικιλόχρωμη, πανέμορφη παλέτα της καρδιάς σου και χάραξε στον ορίζοντα τη συναίνεση ή την όποια αντίθεση σου. Κοινή περιουσία μας τα γράμματα, μητέρα. “Περίσσεια αγαθών”, δηλαδή, “αυτά που υπάρχουν γύρω από κάποιον”, κατά την αρχική, αρχαία σημασία της λέξης. Ναι, αυτό σημαίνουν τα γράμματα μου, μητέρα, που είναι το παν για μένα και υπάρχουν μέσα μου και γύρω μου, προσφέροντας μου άφατη χαρά κι ανάταση ψυχής.