Γκέοργκ Μπίχνερ και Χάινριχ Φον Κλάιστ

Ο Buchner ήταν ο συγγραφέας που προπορεύτηκε κατά πολύ της εποχής του, εκείνος που ενώ δημιουργούσε εντός της εξέφρασε μια “άλλη πραγματικότητα”, ιστορικο-ιδεολογικά στο “Δαντόν”, ψυχολογικά-υπαρξιακά στο “Βόιτσεκ” και στο αφήγημα “Λεντς”, ακόμη και σε φαινομενικά επιφανειακή μορφή στο “Λεόντιος και Λένα”. Πολύ πιο πριν από τον Freud, δημιούργησε ένα έργο και μια τέχνη που ήταν η κατάλληλη και η ικανή πρώτα να εξερευνήσει κι έπειτα να κατανοήσει “την άβυσσο που λέγεται άνθρωπος”, με τρόπο αντικειμενικό, ελλειπτικό και απέριττο. […] (από τη σελ. 51 του βιβλίου).Το ύφος που υιοθετεί ο Kleist στα διηγήματα και τις νουβέλες του είναι χυμώδες και περιεκτικό, ενώ απορρίπτει κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέρος ενός παθητικού μελοδραματισμού. Η αφηγηματική του τέχνη είναι μοναδική και δε μοιάζει με κανενός άλλου απ’ τους συγχρόνους του, χάρισμα και ιδιότητα που έχει καθολική αναγνώριση από συγγραφείς και μελετητές. Το ύφος αυτό δεν είναι ούτε στρωτό ούτε άνετο, αλλά σκληρό και κοφτερό σαν ατσάλι, επεισόδια μεγάλης λυρικής ομορφιάς εναλλάσσονται με σκηνές φρενίτιδας και έντονης βιαιότητας. […] (από τη σελ. 81 του βιβλίου)