… για το “Περί μέθης” του Κωστή Παπαγιώργη

“Μία είναι η αναπνοή που μας ζει, ένας ο θάνατος που μας πεθαίνει. Μέσα σ’ αυτό το ένα υπάρχει ο Δρόμος της περίφοβης αυτοσυντήρησης, της φθηνής τόλμης, της άλογης υπερβολής, του σοφά εκλεγμένου θανάτου. Μάτια που αποφεύγουν και μάτια που ζητάνε να δούνε. Μέσα από άπειρες διαφορές, το αποτέλεσμα δεν παύει να είναι το ίδιο”.”Μέσα στις μεθυσμένες συντροφιές, όπου οι γυναίκες δείχνουν να κουβαλούν στα χαρακτηριστικά τους όλες τις φρενιασμένες αλήθειες, η αλητεία νιώθει ότι βρίσκει τη δικαίωσή της. Ναι. Ναι. Παντού κατάφαση, όπως στα όνειρα. Διαφανείς μεθυσμένες υπάρξεις, που τις διαπερνά το φως της τρέλας, δοξολογούν ένα παρόν που υπάρχει σαν αιώνιο τρανταχτό γέλιο. Και σε αυτό, κάθε φυγάς και αλήτης σαν ουράνια παρωδία δεν μπορεί παρά να βρίσκει τον επτασφράγιστο νόστο του θεόθεν”. Κωστής Παπαγιώργης