Φιλονικία

[…] “Η φιλονικία” από κάθε σκοπιά παραμένει ανοιχτή: δεν ξέρουμε τι απέγιναν τα παιδιά. Δεν ξέρουμε πώς τελείωσε η φιλονικία που έδωσε το έναυσμα για το πείραμα. Δεν ξέρουμε πώς τελείωσε η φιλονικία των κοριτσιών με τ’ αγόρια τους, η φιλονικία του θεάτρου με τη ζωή. Μέσα από διαρκείς ανατροπές ο Μαριβώ στοχάστηκε άλλη μια φορά για την ανθρώπινη φύση – χωρίς να λυπάται για τις ασυνέχειες και τα χάσματά της. Οι ήρωες κυριολεκτικά στη “Φιλονικία” δεν προλαβαίνουν να πικραθούν ή να χαρούν που έζησαν, προλαβαίνει όμως στη θέση τους ο θεατής και μένει με “μια γεύση στάχτης στο στόμα”. Μπροστά στους τόσο πολλούς κόσμους, που μπορούν να είναι και μαγικοί και τόσο επικίνδυνοι ταυτόχρονα…Τιτίκα Δημητρούλια(από το δοκίμιο: “Ο καθρέφτης των αισθήσεων και των ψευδαισθήσεων”)