Ετερογραφία

[…] Τώρα, στη δική μου περίπτωση, το θέμα της αυτοετερογραφίας περιπλέκεται από την παιδιόθεν ελληνο-γαλλική μου διγλωσσία. “Δύο ψυχές ζούνε στο στήθος μου”, λέει ο Φάουστ ο Μέγας στον σχολαστικό Βάγκνερ, που ‘χει μόνο μία ψυχή. Ο δίγλωσσος, και δη ο συγγραφέας, θυμίζει κάπως, μου φαίνεται, κείνα τα μυθικά τέρατα, γοργόνες, κένταυρους, αγριόκυκνους του Άντερσεν, τ’ αμφίβια που έχουν μεν δύο ζωές, αλλά μισές, εναλλασσόμενες. Όταν γράφω ελληνικά, λ.χ. όπως σήμερα, χάνονται τα γαλλικά. Και αντιστρόφως.[…] Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ να γίνω άνθρωπος ολόκληρος κι όχι ημι-άνθρωπος, να μεταφράσω ελληνικά τα γαλλικά μου κείμενα, ένα μέρος αν όχι όλα. “Να μεταφράσω” μια κουβέντα είναι. Γιατί η μετάφραση δεν καταργεί τη διγλωσσία, την ενισχύει μάλλον. Όχι, θέλω να κάνω μετα-γραφή, να γράψω το πρωτότυπο ελληνικά, απ’ την αρχή, όπως το ‘καμα σ’ ένα προηγούμενο βιβλίο μου, “Διαβάζοντας τον Φρόυντ”.[…] Ακολούθησα κι εγώ στην παρούσα “Ετερογραφία” την πεπατημένη οδό της διχοτομίας, για να μην ταράξω τους κύκλους και τα χρηστά ήθη κι έθιμα των πολιτών, προσωπικά και κοινωνικά. Ώστε:1. Στον πρώτο τόμο θα βρείτε όσα κείμενα έχουν κάποια σχέση, άμεση ή έμμεση, με τη λογοτεχνία.2. Στον δεύτερο, αργότερα, όσα αναφέρονται στη φιλοσοφία με την ευρύτερη έννοια.Η τετραμερής διαίρεση του παρόντος είναι θεματική και δεν αντιστοιχεί σε καμιά χρονολογική σειρά.[…] (από τον πρόλογο του βιβλίου)