Έρωτας στην κόψη του ξίφους

“Δεν αντέχω άλλο αυτή την τρέλα Αλέξανδρε, τόσα χρόνια χύνουμε ο ένας το αίμα του άλλου. Έχουν πεθάνει περισσότεροι άνδρες στους πολέμους ανάμεσά μας, απ’ όσους σκότωσαν οι Πέρσες σε όλες τους τις εκστρατείες. Πόλεις ολόκληρες ερήμωσαν, χωριά πνίγηκαν στο αίμα, παιδιά και γυναίκες γνώρισαν τον θάνατο και την ατίμωση, ακόμη και ναοί των θεών βεβηλώθηκαν μέσα στη μανία και την τρέλα του πολέμου. Γιατί υπάρχει τόσο μίσος και τόσος φθόνος μεταξύ μας; Πότε θα σταματήσει αυτό;” Στο μυαλό του ένα σωρό όνειρα και ελπίδες, τον έκαναν να σκέφτεται πόσο πολύ είχε ανάγκη το τέλος της εκστρατείας αυτής, ώστε να ζήσει την ευτυχία που τόσο αναζητούσε. Οι σκέψεις του έσβησαν και η καρδιά του πάγωσε όταν μέσα στο σκοτάδι της νυχτιάς είδε τις λάμψεις από τις φωτιές στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η σύγχυση των συναισθημάτων μετατράπηκε σε φόβο, όταν ένας δυνατός κρύος αέρας φύσηξε μέσα στην καλοκαιρινή νυχτιά. Έμοιαζε σαν ο ίδιος ο σκοτεινός θεός του Άδη, να ήρθε για να παρακολουθήσει την σφαγή που θα γινόταν την επόμενη μέρα, ώστε να παραλάβει ο ίδιος τις ψυχές. Οι σωροί των Μακεδόνων συγκεντρώθηκαν στη νότια όχθη του Κηφισού. Μέσα σε κλίμα κατάνυξης και οδύνης, απλοί στρατιώτες, εταίροι, ακόμα και ο ίδιος ο Φίλιππος, τοποθέτησαν τα χρυσά νομίσματα στα μάτια των πεσόντων για την αμοιβή του βαρκάρη στον Αχέροντα. Αφού τοποθέτησαν τα όπλα και τα προσωπικά είδη των νεκρών, ο Φίλιππος άναψε τη φωτιά. Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι οι πύρινες γλώσσες να τυλίξουν τα ξύλα και μαζί τα σώματα των ηρώων που δόξασαν με το σθένος, την πειθαρχία και την ορμητικότητά τους το βασίλειο της Πέλλας. Η τεράστια φωτιά έκαιγε όλη τη νύχτα φωτίζοντας τη ματωμένη πεδιάδα, σαν άλλο φεγγάρι και φανερώνοντας εκατοντάδες στάδια μακριά, ότι Έλληνες πολέμησαν εναντίoν Ελλήνων… και νίκησαν…