Ερμηνευτικά για τη Σχολή της Φραγκφούρτης

Το βιβλίο αυτό καταπιάνεται ερμηνευτικά με διάφορα προβλήματα που γεννούν οι πολλές επιμέρους πραγματεύσεις της Σχολής της Φραγκφούρτης, με τρόπο που αναδεικνύει τη βαθύτερη ενότητα του θεωρητικού της εγχειρήματος. Ταυτόχρονα, πέρα από την απαραίτητη ιστορική ανασύσταση, επιχειρείται να δοκιμαστούν ορισμένες από τις θεωρητικές της στρατηγικές στην αναμέτρηση με προβλήματα που αφορούν το δικό μας παρόν, τα οποία δεν αντιμετώπισαν ως τέτοια οι ίδιοι οι θεμελιωτές της: σαν να λέμε, μια απόπειρα δημιουργικής οικειοποίησης αυτής της σκέψης και ζωντανής προέκτασής της σε μια πραγματικότητα που απαιτεί τον προσωπικό μας αναστοχασμό και την πράξη. Καρπός πολύχρονης και διεξοδικής ενασχόλησης του Φώτη Τερζάκη με τη Σχολή της Φραγκφούρτης και την Κριτική Θεωρία, τα δοκίμια που συγκεντρώνονται για πρώτη φορά σ’ αυτό τον τόμο παρακολουθούν φυσιογνωμίες και θεματικές, άλλοτε αποκλίνουσες κι άλλοτε αλληλοσυμπληρούμενες, που συχνά διασταυρώνονται μεταξύ τους, διακόπτονται και επανεμφανίζονται αλλού. Σαφώς πάντως ο συγγραφέας δεν αντιλαμβάνεται ως μέρος του αντικειμένου του την επικοινωνιακή θεωρία του Jurgen Habermas: στη λεγόμενη Νέα Σχολή γίνονται μόνο περιορισμένες αναφορές προκειμένου κυρίως να τονιστούν οι διαφορές της με την αληθινή Σχολή της Φραγκφούρτης, η οποία εκπνέει συμβατικά το 1969 με τον θάνατο του Adorno. Αντίθετα, έχουν περιληφθεί σύντομα δοκίμια που αφορούν προσωπικότητες και συγγραφείς -από τις ΗΠΑ, την πρώην Ανατολική Ευρώπη, αλλά και την Ελλάδα- οι οποίοι δεν εντάσσονται συμβατικά στην ιστορική Σχολή της Φραγκφούρτης, φέρουν όμως ευδιάκριτα το ίχνος της επιρροής της ή συνομιλούν προνομιακά μαζί της.