Έργα: Λόγος για τα πνεύματα, τον παράδεισο και τον άδη. Λόγος για τον άνθρωπο

Κανένα κακό και κανένα ελάττωμα δεν είχαν θέση στον άνθρωπο. Μολονότι πεπερασμένος, ήταν τέλειος μολονότι πεπερασμένος, είχε την πληρότητα της ομοιότητας με τον Θεό, πληρότητα απαραίτητη για την εκπλήρωση του προορισμού του. Και ποιός ήταν ο προορισμός του; Να γίνει ναός του άπειρου, αίδιου και υπερτέλειου Θεού. Νους του ανθρώπου πρέπει να είναι ο νους του Θεού, λόγος του να είναι ο λόγος του Θεού, το πνεύμα του να είναι ενωμένο με το Πνεύμα του Θεού, οι ιδιότητες του χαρακτήρα του να είναι θεοειδείς. Η κατοίκηση του Θεού μέσα στον άνθρωπο συνιστά, μ’ άλλα λόγια, συνένωση του Θεού με τον άνθρωπο. Έτσι, ο άνθρωπος-πλάσμα γίνεται μέτοχος της θείας φύσεως. Όποιος φτάνει σ’ αυτή την κατάσταση, ονομάζεται -και γίνεται πραγματικά- θεός κατά χάρη! Σε τέτοια κατάσταση κληθήκαμε όλοι μας από τον Πλάστη κατά την πλάση των προπατόρων μας. (απόσπασμα από τον Λόγο για τον Άνθρωπο)