Επτά δοκίμια για την ποίηση

Μπορούμε να πούμε πως το καθήκον του ποιητή, ως ποιητή, είναι μόνο έμμεσα στο λαό του: το άμεσο καθήκον του είναι στη γλώσσα του, πρώτα να τη διατηρήσει κι έπειτα να την πλατύνει και να τη βελτιώσει. Εκφράζοντας αυτά που αισθάνονται οι άλλοι άνθρωποι αλλάζει και το συναίσθημα κάνοντάς το πιό συνειδητό· κάνει το λαό ν αποχτά μεγαλύτερη συνείδηση γι αυτό που κιόλας αισθάνεται, κι έτσι τον μαθαίνει κάτι για τον εαυτό του. Αλλά δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος με περισσότερη επίγνωση από τους λοιπούς ο ποιητής· είναι και ατομικά διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους, και τους ποιητές, και μπορεί να κάνει τους αναγνώστες του να μοιραστούν συνειδητά νέα συναισθήματα που δεν τα χαν δοκιμάσει πριν. Να η διαφορά ανάμεσα στο συγγραφέα που είναι απλώς εκκεντρικός ή τρελός και τον γνήσιο ποιητή. Ο πρώτος μπορεί να χει συναισθήματα μοναδικά αλλά που δεν μπορούν να τα μοιραστούν οι άλλοι, και γι αυτό άχρηστα· ο δεύτερος ανακαλύπτει νέες παραλλαγές ευαισθησίας που μπορούν να τις κάνουν δικές τους και οι άλλοι. Κι εκφράζοντάς τες αναπτύσσει και πλουταίνει τη γλώσσα του._x000D_
_x000D_
Περιέχονται τα δοκίμια:_x000D_
– Η κοινωνική λειτουργία της ποίησης_x000D_
– Η μουσική της ποίησης_x000D_
– Τι είναι ελάσσων ποίηση;_x000D_
– Τι είναι κλασικός;_x000D_
– Ποίηση και δράμα_x000D_
– Οι τρεις φωνές της ποίησης_x000D_
– Τα όρια της κριτικής