Επιτέλους, γονείς, ακούστε μας!

Ερέθισμα για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου υπήρξε η έκδηλη ανησυχία και η άγνοια που δήλωσε ένα νεαρό ζευγάρι για το πώς και με ποιον τρόπο θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στον πεντάχρονο γιο του και να τον μεγαλώσει όσο γίνεται καλύτερα.Καταγράφονται τραυματικές εμπειρίες παιδιών προσχολικής ηλικίας, προερχόμενες από τον οικογενειακό περίγυρο, γεγονότα και συμπεριφορές που σημάδεψαν και τάραξαν την ψυχούλα τους. Στο τέλος κάθε ομάδας περιστατικών ακολουθεί η άποψη της ψυχολόγου για πληρέστερη ενημέρωση.Σκοπός του βιβλίου είναι να πεισθούν οι γονείς να ακούσουν τα παιδιά τους. Να ακούσουν τα παιδιά όχι μόνο μέσα από το λόγο, αλλά και μέσα από τη γλώσσα του σώματος, την κίνηση, τους μορφασμούς, το φόβο και τον τρόμο που πολλές φορές τα διακατέχει, την άρνηση και το πείσμα, τη ζήλια και την επιθετικότητα.Να δεχτούν τα μηνύματα των παιδιών, να τα αποκωδικοποιήσουν και να καταλάβουν τι θέλουν και τι ζητούν τα παιδιά από αυτούς. Δε θα πρέπει να τα εκλαμβάνουν αβασάνιστα σαν παιδικές ιδιοτροπίες και κακότητες και να τα προσπερνούν.Εάν το καταφέρουμε έστω και ελάχιστα, θα έχουμε εκπληρώσει τη χάρη που ζήτησε η μικρή μαθήτρια από τη συγγραφέα αυτού του βιβλίου:”Κυρία, κάντε μου μια χάρη. Πείτε στον μπαμπά μου να μη βρίζει τη μαμά μου, γιατί εγώ την αγαπάω πολύ και στενοχωριέμαι όταν τη βρίζει. Θα μου κάνετε αυτή τη χάρη, κυρία;”.Λέγεται ότι μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις. Αλλά και μια μαρτυρία παιδιού αξίζει χίλιες εικόνες.