Επιτάφιος ψίθυρος

ΤΟ ΚΡΥΦΤΟΕίναι καιρός που αρχίσαμε να παίζουμε,γυρίζω αργά το βράδυ σπίτικαι ψάχνω μάταια να σε βρω,πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο,όπου υποθέτω έναν ίσκιο σώματοςκάτω από αναπνοές οπάλινες και πέπλα παραμιλητών,πηγαίνω στο σαλόνι με νωπό το εντύπωμα του παλίνδρομου ρεμβασμού σου,εκεί που αφήνεις τα μαλλιά να διακλαδίζονταισκεπάζοντας τον ύπνο των παιδιών.Δεν είσ’ εδώ.Στην κουζίνα με το τραπέζι σκουπίζοντας τα λόγια περασμένων ημερών,στο μπαλκονάκι με τα ρούχα δείχνονταςτις άδειες αγκαλιές τους,στο κομοδίνο με βιβλία σημαδεμέναπου ποτέ δεν τελειώνεις,στο ανοιχτό παράθυρο μιας μελωδίας.Δεν είσ’ εδώ.Στο βάθος μόνο του παλιού καθρέπτη,όπου σωπαίνουν τ’ αγάλματακι αποξενώνονται τα περασμένα είδωλά μας,ακούγεται η φωνή που λέει ακόμαποια είναι η ομορφότερη του κόσμου,ποια κρύβεται στο μαύρο δάσος ψάχνοντας το φως,ποια είναι η τελευταία στη μοιρασιά,η πιο αδικημένη,κι όμως ακόμα είν’ εδώ.