Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους

[…] Η περίπτωση Κακλαμάνη στην ολότητά της ξεφεύγει κάθε προκατασκευασμένης ερμηνευτικής λογικής, όπως και δεν προσφέρεται σε εύκολες μεταθανάτιες “αποκαταστάσεις” εκ μέρους “τρίτων”. […]Στοχαστής παγκοσμίου εμβέλειας προσέφερε μέσω του όσο μπόρεσε να δει το φως της δημοσιότητας έργο του, μια εντελώς νέα ματιά στα πράγματα της ιστορίας και δη αυτής της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρουμε το γεγονός ότι υπήρξε από τους πρώτους που μίλησε στα βιβλία του για το “τέλος της ιστορίας’ και για τους “… περίξ της Μεσογείου πολιτισμού”, ιδέες, που παραπέμπουν στα κατόπιν εκδοθέντα βιβλία των γνωστών Αμερικάνων συγγραφέων F. Fukuyama και S. Huntington. Αυτό ίσως κάτι να σημαίνει. Σημαίνει ότι το σύνολο του εκδοθέντος έργο του δεν μπορεί να παρακαμφθεί, αναγκαστικά. Ότι η αγνόησή του απαξιώνει οποιοδήποτε έργο εγράφη μεταγενέστερα αυτού και ασχολήθηκε ή θα ασχοληθεί με θέματα που απασχόλησαν τον ίδιο στα έργα του. […](Γ. Ν. Ζερβογιάννης, από το προλογικό κείμενο)