Ένας Μακρονησιώτης θυμάται την δεκαετία 1940-1950

[…] Το βιβλίο αυτό δεν έχει σαν σκοπό να αναμοχλεύσει τα πάθη, να καλλιεργήσει το διχασμό και να χωρίσει τους Έλληνες σε “δικούς” μας και όχι “δικούς” μας. Οι λίγοι το επιδιώκουν, για να επιπλέουν και να επαναλαμβάνουν. Οι πολλοί μάχονται για να μην επαναληφθεί.Όλοι οι Έλληνες καλής θέλησης – ανεξάρτητα ιδεολογικής τοποθέτησης – είναι αδελφοί μας και άξιοι πατριωτικής συνείδησης.Έχουμε όμως υποχρέωση να μη κουκουλώνουμε το παρελθόν, γιατί λαοί που το ξέχασαν το ξανάζησαν.Όταν άρχισα να γράφω αυτά ξεπηδούσαν από μέσα μου θύμισες, εφιαλτικές, τραγικές και μου καταμάτωναν την ψυχή. Ο πόνος, ο ηρωισμός, τα χαμένα όνειρα, η ανεκπλήρωτη προσμονή ενός λαού. Ενώ στα αυτιά μου ακουγόταν σαν μοιρολόγι το πονεμένο τραγούδι:”Μέσ’ τα κατάμαυρα ντυμένηκαι πληγωμένη απ’ τους εχθρούς σουβαριά θλιμμένη, προδωμένηαπό δειλούς προδότες γιους σου”.(από τον πρόλογο του βιβλίου)