Ένα αετόπουλο θυμάται

[…] Βροντολογούσε αχάραγο η εξώπορτα. Έτρωγε άγριες κλωτσιές και σπρωξιές. Τα καντινάτσα κόντευαν να σπάσουν. Ανοίξαμε κατατρομαγμένοι και ξεχύθηκαν μέσα οι Γερμανοί με ένα κουκουλοφόρο που είχε δυο τρύπες στα μάτια. Τρέμανε τα πόδια μου. Αρπάξανε τον πατέρα και τον θειό, τον αδελφό της μητέρας και πάνε λέει να τους σκοτώσουν. Πιάσανε όλους τους άντρες της Σπάρτης εκτός από τα τέσσερα αδέλφια μου, που από καιρό με τα καριοφύλια τους είχανε πιάσει τα καταράχια. Έτσι τους είχε μηνύσει η φωνή της σκλαβωμένης Πατρίδας μέσα από το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το Ε.Α.Μ.[…] Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματολίκι, τα μπράτσα σίδερα φλόγα η ψυχήΣτα ‘ρματα στα ‘ρματα εμπρός στον αγώνα για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά…. […]