Εκπαίδευση και ανάπτυξη στην Ελλάδα 1948-1985: Το ασύμπτωτο μιας σχέσης

“Στο επίκεντρο των προβληματισμών που αναπτύσσονται στην παρούσα εργασία βρίσκεται ο ρόλος του κράτους στη μεταπολεμική Ελλάδα στην κατανομή των δημοσίων δαπανών για την εκπαίδευση και στον προσδιορισμό της σύνθεσης των ειδικοτήτων και των εκπαιδευτικών προσανατολισμών (τεχνικού και επαγγελματικού περιεχομένου). Οι κατευθύνσεις αυτές κρατικής παρέμβασης εξετάζονται ενιαία αφού θεωρούμε πως λειτουργεί αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στο επίπεδο και την έκταση των εκπαιδευτικών διαδικασιών και την ποσοτική και ποιοτική σύνθεση των παραγόμενων υλικών αγαθών και των παρεχόμενων υπηρεσιών, και κατά προέκταση ανάμεσα στην παιδεία και τον πολιτισμό (υλικό και πνευματικό) ενός λαού. Η κατά βαθμίδα διάρθρωση των εκπαιδευτικών δαπανών (καταναλωτικών και επενδυτικών), η κατανομή των τραπεζικών δανείων και οι συγκεκριμένες ροές κατά επίπεδο της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης αποτυπώνουν με αυστηρότητα και ακρίβεια τις τελικές κρατικές επιλογές, πέραν των διακηρυγμένων προθέσεων.Η μελέτη αυτή στοχεύει στην αποσαφήνιση εννοιών και μεθοδολογιών· στην αποκατάσταση στατιστικών σειρών των εκπαιδευτικών δαπανών· στον εντοπισμό συγχύσεων, αλληλεπικαλύψεων, αντιθέσεων των επαγγελματικών και εκπαιδευτικών ροών και δομών απασχόλησης· στη χαρτογράφηση των διασυνδέσεων εκπαιδευτικών διαδικασιών και τομέων της ελληνικής οικονομίας· στην αποκρυπτογράφηση των συστατικών στοιχείων της εκπαιδευτικής πολιτικής της ΕΟΚ – το διευρωπαϊκό πλαίσιο των ενδοελλαδικών επιλογών. Τις διαδοχικές αυτές απόπειρες φωτισμού των επιμέρους πτυχών ακολουθούν η κριτική των υποδειγμάτων της εκπαίδευσης που προτάθηκαν ή και εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα από εμπειρογνώμονες και διεθνείς οργανισμούς και μια απόπειρα ερμηνείας των ενδογενών αιτίων εσωτερίκευσης της εξαρτησιακής νοοτροπίας και πρακτικής στην εκπαιδευτική, ερευνητική και οικονομική πολιτική”.