Εκ των υστέρων

…Με το όπλο παρά πόδα, από κοριτσάκι, ντυμένη στο χακί, λιποψύχησα πολλές φορές στα χαρακώματα, σε σκληρές επιθέσεις και σε αμείλικτες ενέδρες. Το ομολογώ σήμερα ότι τις περισσότερες φορές για τους τραυματισμούς δεν ευθύνονταν οι αντίπαλοι, αλλά η εσωτερική μου αδυναμία. Δεν γεννήθηκα για να γίνω ήρωας, κι ας το πίστεψα όταν ήμουν παιδί – και ό,τι πιστεύεις παιδί, μάλλον ξοδεύεις μια ζωή να το δικαιώσεις. Οι παιδικές αλυσίδες, Στρατηγέ μου, είναι βαρύτερες και από τη μεγαλύτερη αιχμαλωσία. Ή μάλλον είναι η βαρύτερη αιχμαλωσία. Μια ‘ομηρεία εσαεί…Πόσο δικοί μας είναι οι ξένοι και πόσο ξένοι οι δικοί μας; Γράμματα προς 13+1 παραλήπτες, προσωποποίηση κάποτε της παιδικής αθωότητας, του μεγάλου έρωτα, της επανάστασης που δεν έγινε, της μύησης στη γνώση, της παράδοσης στη λαγνεία, της αυτοκαταστροφής, της φιλίας… Επιστολές μιας γυναίκας στους πιο σημαντικούς άντρες στη ζωή της, που ακόμη κι αν έγιναν με τον καιρό ξένοι, παραμένουν με έναν τρόπο οι πιο δικοί της άνθρωποι.