Είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι

Αθήνα. Δεκαετία του ’80. Οι κοινωνικοί αγώνες εντείνονται, το ρεύμα εναντίωσης στη σοσιαλδημοκρατική καταστολή διευρύνεται και με ορμητήριο την πλατεία Εξαρχείων, βάζει “φωτιά” στο κέντρο της μητρόπολης. Ο Γιώργος Νικολαΐδης, με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι και με την ψυχή στο στόμα, βρίσκεται εκεί όπου γράφεται η ιστορία. Και την αποτυπώνει σε άσπρο και μαύρο. Σήμερα, κι ενώ έχουν περάσει κάτι παραπάνω από τρεις δεκαετίες, ανασύρει από το αρχείο του και μοιράζεται μαζί μας το ακυκλοφορητο υλικό του, ενώ οι άνθρωποι που βρίσκονταν “ψυχή τε και σώματι” στο κάδρο των φωτογραφιών του, γράφουν για τα Εξάρχεια, τον “χώρο”, την αντιεξουσία, το Χημείο, τη δολοφονία Καλτεζά, το πανκ ροκ, τις ανεξάρτητες μπάντες, τα στέκια, τις συναυλίες… Κείμενα – μαρτυρίες, τα οποία, μαζί με τις σκληρές φωτογραφίες, σκιαγραφούν εκείνες τις πολύ ζωντανές μέρες και νύχτες επιθυμίας και δράσης. Τότε που οι καταληψίες του Χημείου αποχωρούσαν νικητές από τη μάχη ενάντια στην κρατική μηχανή, τραγουδώντας πάνω από τα οδοφράγματα, “είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι”…