Εικονο-γραφίες συν-ηχήσεων

Ο λόγος του Γιώργου Χ. Θεοχάρη διαμορφώνει μια ποίηση που επιλέγει -ή την επιλέγει- η ανα-μνημόνευση ως συμβιβασμός της επιθυμίας με την πραγματικότητα, ως μια ανακατάσκευή, ως εν-σάρκωση της ελπίδας του νόστου, όταν η ελπίδα του μέλλοντος προβάλλει ανήμπορη να παρηγορήσει ή να αντισταθεί. Αυτό που μαλακώνει τον πόνο του θανάτου, αυτό που συμφιλιώνει με το ανεκπλήρωτο της προσδοκίας είναι η εκσκαφή στα βάθη του παρελθόντος, η εναγώνια επιθυμία μας να δείξουμε πως μπορούμε να μνημειώσουμε. Ή, όπως με σοφή παραδοχή μάς θυμίζει ο ποιητής, η επιθυμία να πιστοποιήσουμε για άλλη μια φορά, μέσα από την ματαιοδοξία της υστεροφημίας, την θλιβερή μας αναπότρεπτη θνητότητα. Γιατί η αποδοχή της κοινής μοίρας, του μεριδίου μας στην ανθρώπινη αδυναμία είναι ότι η συνείδηση των σημαντικών έρχεται πάντα αργά. Όπως ο πατέρας στην ποίηση. Όπως η Ποίηση στη ζωή μας.