Εγώ ειμί το προσωπείον

ΆνθρωποιΝτυμένοι με προσωπείαΑνέγγιχτων επιθυμιώνΧαμένων χρόνωνΠεινασμένων ψυχώνΤους λυπήθηκαΤους πόνεσα πολύ .Γύρισα στο σπίτι το βράδυΉσουν εκεί και με περίμενεςΚοίταξα τα δικά σου μάτιαΈτοιμα να μου συλλαβίσουνΠως γεννήθηκα για να τ’ αγγίζωΜε τα φιλιά μου να τα γεμίζωΕξόριστα τα προσωπείαΣτο όνομα της δικής σου γαλήνηςΜα σαν γευόμουνΤην λευκή σάρκα του προσώπου σουΆγγιξες δειλά το δικό μουΤα μάτια σου δάκρυσαν- Ποια είσαι , με ρώτησες.