Εδώ κι εκεί

Μισό φεγγάρι απόψε σαν νυστέριΜισό φεγγάρι απόψε σαν νυστέρικόβει τον ύπνο μου στα δύο – τό ‘ναμισό πέφτει άδειο ρούχο στον αιώναπου πέρασε, και τ’ άλλο σαν αστέριπαίρνει τους ουρανούς και πάει να φέρειεδώ στον κατασκότεινο κοιτώνατα χρώματα του ανεύρετου ροδώνα, τριαντάφυλλα στου καθενός το χέρι.Πόσο θα ζήσω ακόμα; Θα προφτάσειηη καρδιά μου μαζί σου να γιορτάσεικι η σάρκα μου μαζί; Όταν το τάσιτης πληρωμής θ’ απλώσουμε, μαχαίριθα γίνει το σκοτάδι να μοιράσειτον ένα εδώ, τον άλλο – ποιος το ξέρει.11.9.’10