Δύο Ευρωπαίοι ποιητές

[…] Η ποίηση των Χέρμπερτ και Χόλουπ δεν εμφανίζει την εσωστρέφεια που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο ποσοστό της σύγχρονης (και όχι μόνο της ελληνικής) ποιητικής παραγωγής. Ο αναγνώστης αυτής της ποίησης μπορεί να την προσεγγίσει με τα προσωπικά του βιώματα και να βρει σ’ αυτή “κάτι δικό του”, κάτι που σκέφτηκε ή ένιωσε κάποτε αλλά δεν είχε τις λέξεις να το εξωτερικεύσει. Δεν ήταν πάντα επικοινωνιακός ο ρόλος της ποίησης;Εκτιμώ την στάση των δύο ποιητών στη ζωή και στην τέχνη. Ο Χόλουπ ήταν μαρξιστής. Ο Χέρμπερτ δεν ήταν. Την εποχή των μεγάλων ιδεολογικών συγκρούσεων το “πιστεύω” ενός ανθρώπου ήταν ένας από τους πλέον καθοριστικούς παράγοντες στη σχέση του με τους συνανθρώπους του και την πολιτεία σαν σύνολο. Αυτό όμως που μετρούσε για τους δύο ποιητές ήταν οι συνθήκες των χωρών τους που, όπως είχαν τα πράγματα τότε, δεν διέφεραν και πολύ μεταξύ τους: πρώτα η γερμανική κατοχή και σε συνέχεια το συγκεντρωτικό καθεστώς με τους γνωστούς περιορισμούς στην πνευματική δημιουργία. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες δεν ήταν παράξενο το ότι κρατούσαν αποστάσεις όχι μόνο από τα κόμματα της εξουσίας, αλλά γενικά από όλα τα κόμματα. […](από τον πρόλογο του μεταφραστή – ανθολόγου)