Δάνειον έθνος

Πρόκειται για ένα σχετικά άγνωστο επεισόδιο της Επανάστασης του 1821 και, εν μέρει για να εξακριβώσω μια εποχή, εν μέρει επειδή με βάραινε ο καιρός κι είχα μεγάλη ανάγκη να ευθυμήσω, στάθηκα λίγο παραπάνω στους μαιάνδρους του. Αρχικά με προσέλκυσε περισσότερο το ιδιότυπο άρωμα των αμυδρότατα διαγραφόμενων πρωταγωνιστικών χαρακτήρων και η άτακτη, ορμητική σπουδή με την οποία θητεύουν στο ανέφικτο, ο συνδυασμός ασθμαίνουσας επιπολαιότητας και δόλιας βαθύτητας που διέπει τις ενέργειές τους, εκείνο το μυστηριώδες όλον-τίποτε που απόκειται στο όριο συμπαθητικής δράσεως μεταξύ μιας κωμωδίας παρεξηγήσεων και του μελαγχολικού της επιμυθίου. Αργότερα με τράβηξε επιτακτικά από το ένα μανίκι η προορατική αποτύπωση των γνωρισμάτων που συνέθεσαν σταδιακά τον εθνικό μας χαρακτήρα και από το άλλο η επικαιρότητα των ίδιων πάντα διερωτήσεων που από τη σύσταση του ελληνικού κρατιδίου και δώθε επανέρχονται ακατασίγαστες στον τρέχοντα πολιτικό βίο των Νεοελλήνων, άλλοτε δραματικά και με κομμένη την ανάσα κι άλλοτε με ιλαρή αμεσότητα – για να αντιρροπήσουν σε μια ενιαία στάση τη θλίψη με την εγκαρτέρηση.