Δάκρυα από σκοτάδι

Κάποτε, κάποιος… εγώ… μιλούσα… ένα είδος κηρύγματος… στον εαυτό μου… ενάντια στον Θεό… απ’ τα μάτια μου φλόγες…Ένας ζεστός πυρετός!Και ξαφνικά… από μακριά…Η φιγούρα του Υιού Του!Με σημάδεψε… Το βλέμμα μου…Τότε μίλησε πολύ περισσότεροΑπό εκείνο το ανόητο “κήρυγμα”,Το χωρίς καθόλου ψυχή…Εκείνος ερχόταν σιγά σιγάΚαι σταθερά… προς το μέρος μου…Κι εγώ τρομαγμένος…Όχι φόβο όμως μόνο… το βλέμμα μουΤου ζητούσε απεγνωσμένα συγνώμη!Τι ντροπή!Ο φτωχός και άθλιος θνητός που…Το βλέμμα μου τα είπε όλα…Πριν Σε γνωρίσω…Τότε με Συνάντησες.Τη νύχτα αυτή που προσπαθώΜε τόση μανία μάταιαΑπ’ το μυαλό μου να σβήσω…Αλλιώτικα φτιαγμένηΦανταζόμουν τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ ζωή