Χρυσάφι είναι το δημόσιο

Το ανά χείρας βιβλίο, στηριζόμενο στην πολιτική διαδρομή του συγγραφέα αλλά και στην επιστημονική και ακαδημαϊκή ιδιότητά του. αποτελεί μια προσπάθεια διττής καταγραφής: αφενός, της προσωπικής πορείας του στις διάφορες κρατικές διευθυντικές θέσεις και, αφετέρου, της οργάνωσης και του τρόπου λειτουργίας των υπηρεσιών του κράτους και του ευρύτερου δημόσιου τομέα· φωτίζει δε ιδιαίτερα την περίοδο 1981-2004.Η μαρτυρία του Δημήτρη Παπούλια δεν αποσκοπεί στη συνολική και άνευ όρων υπεράσπιση του κράτους, των δημοσίων υπηρεσιών και των στελεχών τους· αποτελεί, αντίθετα, μια αναλυτική, ερμηνευτική και ορθολογική προσέγγιση του υπερδιογκωμένου και δαιδαλώδους δημόσιου τομέα, των δυσλειτουργιών του, των αντιφάσεων της κρατικής διοίκησης, αλλά και των δυνατοτήτων και των προοπτικών που διανοίγονται, όταν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Ο Δημήτρης Παπούλιας αναγνωρίζει τη στενή αλληλεξάρτηση ΔΕΚΟ και πολιτικού συστήματος και επισημαίνει ότι τα εξαγγελλόμενα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας των οργανισμών αυτών και η κρατική επίβλεψη συχνά εκφυλίζονται σε ωμό κρατικό παρεμβατισμό, ο οποίος, συνεπικουρούμενος και από τον εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, μετατρέπει τον δημόσιο τομέα σε μηχανισμό εδραίωσης της κυριαρχίας του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος επί των πολιτικών του αντιπάλων.Ο συγγραφέας, ωστόσο, δεν αρκείται στη διαπίστωση αυτή. Μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα και πλούσια τεκμηρίωση αποδεικνύει ότι το κράτος και οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι ανεπεξέργαστο χρυσάφι. Η επεξεργασία του χρειάζεται πίστη σε ιδανικά, σκληρή δουλειά, γνώση και σωστή πολιτική καθοδήγηση. Είναι προφανές ότι ανά πάσα στιγμή πρέπει να βρίσκεται κάποιος ο οποίος να ενδιαφέρεται για το κράτος και την αποδοτική λειτουργία του. Κάποιος που να σέβεται τους θεσμούς και να αγαπάει -ας μη φοβόμαστε τη λέξη!- τους συμπολίτες και τη χώρα του.