Χορεύοντας στο μώλο

Μώλος ή μόλος, προεξοχή της στεριάς μες τη θάλασσα ,όπου προσδένουν τα πλοία.Συχνά, όμως, και καταφύγιο ευαίσθητων υπάρξεων για να ακουμπούν τη μοναξιά τους. Άλλωστε ένα σύμφωνο μόνο κάνει τη διαφορά: Μόλος – μόνος. Μέσον, ο χορός. Σε μια εποχή, που η σιωπηλή κραυγή του Μπάρμπα Νικόλα αναρωτιέται “Πώς καταντήσαμε έτσι; Ούλα με τους παράδες τα μετράμε. Ακόμα και το φιλότιμο”, ο Β. Σ καταθέτει τη μαρτυρία του για τις “πιότερες σχέσεις των ανθρώπων που δεμένες πισθάγκωνα αγκομαχούν για μια στάλα κατανόησης και αγάπης.” Οι ήρωές του δε σταματούν να ψάχνουν εναγώνια “τα δυσεύρετα ξέφωτα της όποιας ευτυχίας”. Έτσι, όταν “η μοναξιά με θρασύτητα ξαπλώνει απρόσκλητη πλάι” στην Άλκηστή του, εκείνη, προσώρας, αφήνεται σ’ ένα αχαλίνωτο ερωτισμό, που σε άλλους μπορεί να “καμουφλάρεται ντροπαλά πίσω από αραχνοΰφαντες κουρτίνες φοβικών αναστολών, παίζοντας κρυφτό με τα προσχήματα…”Και ας … χορεύεται ο Αντρέας.Κομνηνός ΑργυρέλληςΦιλόλογος – Παιδαγωγός