Χιόνι – χιόνι

[…]Κίνηση – κοίμησηστην άνυδρη χώραο ήλιος σκληραίνει τις φτέρνεςήλιος που παριστάνει το φεγγάριάσπρη μπογιά που καίειΟύτε ιδρώτας, ούτε σάλιοΚαι μόνος ήχοςο βήχας κάκτοςκυκλικόςΝαι, το μηδέν, συμπαθέστερο,σαφώς ευκρινέστεροτροχός του τίποταδαχτυλίδι δίχως δάχτυλοφαντάσματος μανδύαςΝαι, το μηδέν ξεκούραστο,στρογγυλός ύπνοςχωρίς ξυπνήματα κι ανοησίεςΚίνηση – πτώσηοριστικήμετά τη μέραμετά του ονείρου τον επίλογομετά την εισβολή της ρίζαςτο φυτό σκέψη, μαραίνεταιΌπως όλα τα άνευ σταγόνας παλιοπράματαΚαι παύουν τα γυρίσματαΟ καιρός προσπερνά και -επιτέλους-με ξεχνά[…](από την πρώτη ενότητα του βιβλίου, “Χορογραφία”)