Καλάθι (0) Κλείσιμο

Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.

Προσφορά!

Χαμένης άνοιξης εγκώμια

10,80

ISBN: 618-5456-02-8
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Αλαφογιάννη, Βασιλική
ΕΚΔΟΤΗΣ: Φίλντισι
ΣΕΛΙΔΕΣ: NULL

+
Προσθήκη στα Αγαπημένα

Παρακαλούμε, μην προχωρήσετε σε τραπεζική κατάθεση έως ότου σας επιβεβαιώσουμε τη διαθεσιμότητα των προϊόντων που έχετε παραγγείλει.

Παραλαβή από το κατάστημα κατόπιν
ραντεβού με click away

Κάντε την παραγγελία σας, επιλέξτε παραλαβή με click away και θα επικοινωνήσουμε μαζί σας, για να ορίσουμε ημέρα και ώρα προσέλευσης στο κατάστημα.

Περιγραφή

Το βιβλίο “Χαμένης άνοιξης εγκώμια” το δημιούργησε η μυστική ανάγκη της ψυχής μου να μεταβάλει την τρικυμία σε τραγούδι, μοιρολόι, ύμνο δοξαστικό._x000D_
Γυρεύοντας να γεφυρώσω τους κόσμους ακροβατώντας ανάμεσα στους απρόσκλητους επισκέπτες τού νου που έρχονταν να καταργήσουν τον ύπνο μου τις νύχτες, θέλησα να εκφράσω βιώματα βαθιά όπως η χαρά, ο θάνατος, ο έρωτας, ο φόβος, η απόγνωση, η φθορά της απώλειας, η υπαρξιακή αγωνία, στιγμές πίστης και απιστίας που με άφηναν μετέωρη με το βάσανο της αμφιβολίας. Να περιγράψω όπως την ένιωσα την ομορφιά και το σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξης. Να φυλακίσω τις στιγμές που αιχμαλώτισαν με θαυμασμό το βλέμμα μου, μια ανατολή, την άνοιξη, ένα ηλιοβασίλεμα και να χτίσω πάλι απ’ την αρχή τη χαμένη μου ελπίδα!_x000D_
Το να γράφεις, θέλοντας να βάλεις τάξη στο χάος με λέξεις που κοχλάζουν μέσα σου, προσπαθώντας να βρεις ένα αντικλείδι στα αδιέξοδα σαν μια λυτρωτική διέξοδο σ’ όσα δεν αντέχεις και σ’ όσα σε ξεπερνούν, ίσως και να ‘ναι ποίηση._x000D_
_x000D_
Βασιλική Αλαφογιάννη_x000D_
_x000D_
_x000D_
ΣΤΙΓΜΕΣ_x000D_
_x000D_
Είναι κάτι στιγμές που χάνεσαι_x000D_
στη θολή, σκονισμένη γραμμή των οριζόντων_x000D_
σαν να καταποντίζεσαι με πάταγο_x000D_
στα σκοτεινά καταγώγια της ύπαρξης._x000D_
Στιγμές που βαραίνουν επικίνδυνα._x000D_
Που δεν αντέχεις τις ματαιόδοξες κραυγές_x000D_
ζωής που μάχεται, χωρίς να ξεχωρίζει αξίες,_x000D_
που κάθε νόημα μοιάζει με λάθος_x000D_
αναπόδραστης οδύνης._x000D_
Στιγμές που το πλήθος φαντάζει έρημος_x000D_
που νιώθεις να ‘σαι μόνος,_x000D_
που ούτε ο Θεός δε βάζει πλάτη να σωθείς_x000D_
κι αφήνεσαι να βουλιάξεις_x000D_
στην αταραξία του ανύπαρκτου,_x000D_
στο καταφύγιο του κόσμου της σιωπής._x000D_
Ως να καταλαγιάσουν μέσα σου οι κραυγές_x000D_
να δεις πως τίποτα απάνθρωπο, μιας_x000D_
κι όλα για τον άνθρωπο φτιαγμένα,_x000D_
στοιβάζονται στους ωκεάνιους βυθούς της ύπαρξης_x000D_
γυρεύοντας λυτρωτικές διεξόδους στα αδιέξοδα._x000D_
Κι αφού ξεκρίνεις πιθανότητες ανάδυσης,_x000D_
σε μάχιμη συμφιλίωση με το σκοτάδι,_x000D_
περνώντας απ’ το καθαρτήριο του μαύρου,_x000D_
πάνω στης εγκαρτέρησης τους σιδερένιους ώμους_x000D_
θα ξέρεις πια, πως μαύρο δεν υπάρχει_x000D_
παρά μονάχα έλλειψη φωτός.

Δείτε Επίσης