Χάιντεγγερ και Αρεοπαγίτης

Το βιβλίο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε πριν είκοσι χρόνια. Ήταν η πρώτη μου μελέτη που έφτανε στο τυπογραφείο – πρώτος ελάχιστος καρπός στη μέχρι τώρα μακρά πορεία σπουδής και έρευνας. Η έρευνα αφορούσε στη διασάφηση των διαφορών της ελληνικής φιλοσοφίας και Παράδοσης από τη δυτικοευρωπαϊκή. Διαφορών που δεν εξαντλούνται στατικά στον τόπο της θεωρίας, αλλά καθορίζουν τον τρόπο ή την πρακτική του βίου, δηλαδή ό,τι ονομάζουμε πολιτισμό.Με τη συγγραφή των σελίδων που ακολουθούν ξεκίνησα σπουδάζοντας τις διαφορές ανάμεσα στην ελληνική και δυτική κατανόηση του αποφατισμού της γνώσης. Σήμερα -είκοσι χρόνια μετά- θα μπορούσα να αξιολογήσω σαφέστερα αυτή την πρώτη επιλογή: Είναι, σίγουρα, το καίριο και αφετηριακό θέμα που κρίνει κάθε άλλη διαφορά των δυο παραδόσεων ή πολιτισμών. Οι διαφορές τόσο στο επίπεδο της οντολογίας (που αναλύθηκαν στο βιβλίο “Το Πρόσωπο και ο Έρως”, 1976) όσο και στο επίπεδο της ηθικής (που αναλύθηκαν στο βιβλίο “Η ελευθερία του ήθους”, 1979) πιστεύω ότι προκύπτουν -τουλάχιστον με τη λογική της έρευνας” από την ανατροπή των όρων της ελληνικής γνωσιοθεωρίας, που συντελέστηκε στη Δύση, κυρίως από τον 9ο αιώνα και μετά. Στα μεταγενέστερα βιβλία μου: “Σχεδίασμα Εισαγωγής στη Φιλοσοφία” (1980-81), “Ορθός λόγος και κοινωνική πρακτική” (1984), “Προτάσεις κριτικής οντολογίας” (1985), η προτεραιότητα της γνωσιοθεωρητικής αντίθεσης, σε σχέση με τις οντολογικές και ηθικές ή κοινωνικοπολιτικές διαφορές, θέλω να πιστεύω ότι δείχνεται πιο συστηματικά και ολοκληρωμένα. Ξέρω ότι τα βιβλία αυτά είναι δύσκολα και κουραστικά, το αναγνωστικό τους κοινό εξαιρετικά περιορισμένο, και πρέπει να ομολογήσω ενα αίσθημα ανέλπιδου μόχθου σε πολλές στιγμές αυτής της μακρόχρονης διερευνητικής πορείας. […](από τον πρόλογο στη δεύτερη έκδοση)