Χαϊκού και Σένριου

Καμιά μορφή ασιατικής ποίησης δεν έχει αγαπηθεί στο δυτικό κόσμο όσο το χαϊκού. Η συντομία και η δυνατότητα του ν’ αγγίζει τα ίδια τα πράγματα (χαρακτηριστικό που προήλθε προπαντός από τη συνάντησή του με τους δασκάλους του Ζεν) είναι στοιχεία γοητείας και πρόκλησης. Το δυσκολότατο, στ’ αλήθεια, αυτό ποιητικό είδος το καλλιέργησαν με μεγάλη επιτυχία οι Γιαπωνέζοι, λαός και ποιητές. Στο βιβλίο παρουσιάζονται πολλοί ποιητές (πιο εκτεταμένα οι μεγάλοι δάσκαλοι του είδους, ο Μπάσο και ο Ίσσα) και μερικά σένριου, ένα είδος ελαφρότερου χαϊκού.Ανθολογούνται οι ποιητές:- Αγνωστος- Αρακίντα Μοριτάκε, 1473-1549 – Βατανάμπε Σουίχα, 1882-1946 – Γιαμαζάκι Σόκαν, 1465-1553 – Γιαμαγκούτσι Σόντο, 1642-1716 – Γιασουχάρα Τεϊσέτσου, 1610-73 – Γιόσα Μπούσον, 1716-83 – Ενομότο Κικάκου, 1661-1707 – Ετσούτζιν, 1656-;- Ίιντα Ντακότσου, 1885-;- Ισίντα Χάκιο, 1915- Ίσσο, 1653-88- Καβαχιγκάσι Χεκιγκότο, 1873-1938 – Καβαμπάτα Μπόσα, 1892– Κακέι, 1648-1716- Κάσο ;-1731- Κάτο Γκιοντάι, 1732-92- Κάτο Σουσόν, 1905– Κομπαγιάσι Ίσσα, 1763-1827 – Κονίσι Ραϊζάν, 1654-1716 – Κουρογιανάγκι Σόχα, ;-1771 – Μαικίκου (σύγχρονως του Μπάσο) – Ματσουμότο Τακάσι, 1906-56 – Ματσούο Μπάσο, 1644-94 – Μίουρα Τσόρα, 1729-80 – Μιτζουχάρα Σουόκι 1892– Μορικάβα Κυορόκου, 1656-1715 – Μουκάι Κυοράι, 1651;-1704 – Μπόκουιν, 1646-1725- Νάιτο Γιόσο, 1662-1704- Νάιτο Μεϊσέτσου, 1847-1926 – Νακαμούρα Κουσαντάο, 1901- Νοζάβα Μπόντσο ;-1714 – Οσίμα Ραϊότα, 1718-87- Ότομο Οεμάρου, 1772-1805 – Ουετζίμα Ονιτσούρα, 1661-1738 – Ροσέτου ;- Ρότσου -;1739- Σόρα 1649-1710- Σουγκιγιάμα Σάμπου, 1647-1732 – Τακάι Κίτο, 1741-89 – Τακακούβα Ράνκο, 1726-98 – Τακαχόμα Κυόσι, 1874-1959 – Ταν Τάιγκι, 1709-71- Τεϊτέκου, 1571-1653- Τζιτζούν, 1623-97- Τσίρι, 1648-1716- Τσοτάρο;- Χάρα Σεκιτέι 1886-1951 – Χατόρι Ρανσέτσου, 1654-1707 – Καράι Σένριου, 1718-1790