Αυτό που ζούμε

” Είναι αξιοθαύμαστη η προσπάθεια των πολιτικών να εφευρίσκουν λέξεις ανάμεσα στο ναι και το όχι. Όπως τα κορίτσια στους σχολικούς μας έρωτες. Δεν έλεγαν “δεν μου αρέσεις”, “δεν σε θέλω”. Έλεγαν κάτι που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ναι και ως όχι. “Δεν λειτουργώ με αυτόν τον τρόπο”. “Δεν είμαι έτοιμη”. Έτσι δεν σε έκαναν εχθρό, σε άφηναν να ελπίζεις και μετά, αν τις έφτυνε ο παιδαράς του συστεγαζόμενου λυκείου, γυρνούσαν σε σένα, που άλλωστε ρητά ποτέ δεν σε είχαν απορρίψει. Αλλά μόνο οι πολιτικοί και τα κορίτσια το κάνουν αυτό; Το ίδιο δεν κάνουν και οι δημοσιογράφοι και οι συνδικαλιστές. Οι διανοούμενοι; Το ίδιο δεν κάνουν;Ήταν βράδυ όταν τηλεφώνησα στον Δημήτρη. Περπατούσα στο κρύο όταν το σκέφτηκα. Είχαμε να μιλήσουμε μήνες στο τηλέφωνο. Ίσως και χρόνια. “Έλα από το σπίτι”. Το γραφείο του ήταν σαν πάγκος ξυλουργού. Με το που το είδα πήρα θάρρος. “Βάζω τα κείμενα, βάζεις τα σκίτσα;”