Ασύνταχτα μένουν τα δύσκολα

“Αντί αγάλματος ή ζωγραφιάς όταν θα ‘χω την ψυχή αλαφριά και τα χέρια καθαρά θα ιστορήσω ένα ανιστόρητο και γι’ αυτό ακόμη πιο πένθιμο από το πένθος συμβάν μήπως και καταλαγιάσει ο λωλαγέρας που φυσά μέρες τώρα στο νησί – ;παραλοή να το πούμε ή παραμύθι; ας το πούμε όπως βολεύει αφού η ουσία δεν αλλάζει. Αν και το καλύπτει μια παρασιώπηση και μια κρυφή θολούρα ανεξιχνίαστου μυστικού εξαιτίας ευνόητων λόγων κοινωνικής ευπρέπειας και “κουτών συσχετισμών” που λέει κι ο ποιητής ίσως και γι’ άλλες αιτίες που δεν το άφησαν να ξεμυτίσει έξω από την πόρτα του σπιτιού ο απόηχός του κατάφερε να φτάσει μέχρι τις μέρες μας σαν ψίθυρος συμπόνιας για κάθε βασανισμένη ψυχή και βάλσαμο για τον κακό αέρα για να επαληθευτεί ακόμη μια φορά ότι “κραταιά” κραταιότατη “ως θάνατος αγάπη” που ‘ναι της καρδιάς το κρασί όλα. Όλα πλην του κραταιότερου θανάτου τα παρακάμπτει αυτή και τα υπερπηδά. Δεν θα επιμείνω στα ποσοστά του μύθου και της πραγματικότητας του ψέματος και της αλήθειας που κρύβει η περίσταση – είναι και κάποια πράματα που δεν επιτρέπεται από συμπόνια και σεβασμό να τ’ αγγίζομε μίλα λίγο “μίλα σιγά όταν μιλάς γι’ αγάπη”…”